Een week in Nederland

Als je mij op Twitter of Instagram volgt, dan weet je nu al dat ik vorige maand in Amsterdam was. Dit was mijn tweede keer in Nederland, en deze keer wou ik veel meer Nederlands spreken. Dit doel heb ik helaas niet bereikt, want in restaurants en cafés in Amsterdam is het zwaar te uitvogelen, of de persoon waar je mee probeert te praten zelf Nederlands kan. En degenen die kan Nederlands spreken overschakelen naar het Engels zodra ze opmerken dat je een buitenlands accent hebt.

Ik heb een paar boeken gekocht, die ik nu probeer te vertalen. Als niets anders, ik wil de verhalen begrijpen kunnen, alhoewel ik niet ken elk woord. Dit soort perfectionisme is mijn ergste vijand. Maar vandaaag dachte ik dat ik wil graag mijn tijd in Amsterdam beschrijven verzoeken. Het wordt zeker niet het beste Nederlands je gelezen hebt, maar ik voel me tamelijk overtuigd, dat ik iets begrijpelijk schrijven kan. Oké, daar gaan we!

Op zaterdag reisden ik en mijn vriend met de trein naar Utrecht. Hij komt uit Duitsland, en we bruikten een Duitse app op zijn mobiel om onze reis te plannen. Het was erg handig, omdat het vertelde ons even van welk platform onze trein vertrekken zullen. Ik heb niet zo een sterke greep van Nederlandse geografie, maar toen we in Den Haag aankwamen, begon ik dat er was iets misgegaan te verdenken. Nog een trein later, 150 minuten na ons vertrek, zo waren we in Utrecht. Verder naar het Spoorwegmuseum! Utrecht lijkt een heel gezellige stad te zijn, en het Spoorwegmuseum was echt fantastisch. Ik ben een beetje nerdig als het gaat om twee dingen: talen en treinen. Mijn passie voor treinen stamt af van mijn jeugd. Mijn opa had op de spoorwegen gewerkt, en er was steenkool en stoom in zijn aderen. Toen ik jongen was hadden we het gewoonte om erfgoedspoorwegen in het hele land te bezoeken. Ik ben klaar geen trainspotter, en ik weet niet zo veel nu als ik vroeger had, maar het is steeds rustgevende om op dat soort plekken te zijn. Het voelt zoals we nog steeds deze verbinding hebben, ook al stierf hij toen ik nog heel jong was. Maar het was nog heel speciaal.

Dan we kwamen terug naar Amsterdam, zo hadden we een niet onbelangrijke honger. Een collega had een veganse plek aangeraden. Ik ben niet veganistisch, maar mijn vriend is vegetariër en zo dacht ik dat het misschien een goede idee was. Dit plekje was Vegan Junk Food Bar op Reguliersdwarsstraat, en ik kan eerlijk zeggen, de burger (twee stukjes brood met nepflees en andere lekkere dingen, niet een Nederlandse staatsburger) dat ik at misschien de beste van heel mijn leven was. Als al veganistische eten zo goed smaakte, zo kon ik zelfs bacon en halloumi opgeven.

Op mijn laatste dag had ik vier vrije uren, en zo besloot om het Rijksmuseum te bezoeken. Als je nooit in Amsterdam geweest is, laat me het museum beschrijven proberen. Het Rijksmuseum is, met één woord, groot. Ik was daar voor een beetje langer dan vier uur, en ik voel me zoals ik de helft van de exposities gemist heb. Maar ik heb De Nachtwacht kunnen zien, en dat was mijn hoofddoel. Dat bedoelt gewoon dat ik terugkomen moet. En erover zal ik zeker niet klagen.

Nog een ding… het schijnt onmogelijk deze post te schrijven, zonder de politieke situatie te vermelden. Nu zijn we een beetje (of misschien meer als een beetje) verdwaald. Maar we zullen nog onze weg terug vinden. Misschien niet morgen. Maar weldra. Zoals gewoonlijk, dank je wel voor het lezen. Tot ziens.

– J.